De oorzaak van het falen van de hoogbegaafde kinderen in de loop van de schoolcarrière zit vooral bij de start ervan. Het moment in de schoolcarrière waar de meeste je raar gaan bekijken als je aangeeft dat er een probleem is met je kind. Het onderpresteren start immers al in de lagere school en zelfs het kleuteronderwijs. Maar daar is het veel minder zichtbaar. De gevolgen zie je uiteindelijk pas in het middelbaar of het hoger. (Cfr. artikel in het nieuwsblad). Of voor extreme gevallen zelfs maar op de werkvloer. En hoe later je het probleem ontdekt, hoe moeilijker het is om het op te lossen.

Wij geven daarom regelmatig thema avonden rond onderpresteren. Daar benadrukken we steeds dat we vooral de ouders willen zien waarvan hun kinderen het super goed doen, dit zijn immers de moeilijkste maar de belangrijkste doelgroep. (Zie ook Perfecte punten … maar zonder inspanning? Dan kan je je maar beter zorgen maken.)

Je hebt 2 soorten onderpresteren :

• Relatief onderpresteren
• Absoluut onderpresteren

Het nieuwsblad-artikel gaar vooral over de absolute onderpresteerders, daar is het heel duidelijk zichtbaar. Je weet van vroeger dat ze tot heel wat in staat waren maar de punten zijn een ramp. Ze doen niets meeren er is veel ruzie thuis rond het onderwerp. Kort samengevat: iedereen ziet dat het helemaal misgaat. Dan start de zoektocht naar een oplossing. Hulp die wij daarbij voor alle duidelijkheid zeker ook kunnen bieden. Maar ergens diep vanbinnen doet het altijd een beetje pijn. Hadden we het vroeger geweten dan was het probleem kleiner geweest en het kind zou er sterker voor staan vandaag. We hadden dus een groter verschil kunnen maken met minder kosten voor de ouders.

Zo komen we op het tweede type onderpresteren die veel minder zichtbaar is. Het relatieve onderpresteren. Bv. voor kinderen in de lagere school waar er nog geen vuiltje aan de lucht is. Steeds goeie punten, werkt goed mee in de klas, alle lichten staan mooi op groen. Iedereen tevreden dus.

Als het kind echter niets moet doen voor die punten dan is het het een relatieve onderpresteerder. Dit wil zeggen : het kind leert niet leren en het leert ook niet hoe het voelt als iets moeilijk is. Op die manier denkt het dus dat dit de normale manier van werken is en mist dus continu kansen om zich te wapenen voor de complexere uitdagingen in het middelbaar, het hoger en zelfs de rest van z’n leven.

Daarom moet er zeker al moet ingegrepen worden op dit punt. Maar hoe moeten we dat dan aanpakken?